Hoe omgaan met de Belgische bestuurlijke lasagne?

Ja, in België staat tegenover de complexiteit van de ecologische crisis de complexiteit van de staatsstructuur en bevoegdheidsverdeling. Maar liefst vier ministers gaan hier over klimaatbeleid, negen over volksgezondheid. De Covid-19 crisis confronteerde ons met de onwerkbaarheid daarvan. In het binnenland leidt deze complexiteit niet zelden tot bestuurlijke vertraging of stilstand; op het internationale politieke toneel loopt het imago van ons land telkens averij op wanneer het niet met een eensluidend standpunt aan de onderhandelingstafel verschijnt. Hoewel het Burgerparlement zou geïnitieerd en gefinancierd worden door het federale niveau, stellen wij voor dat elk van de beleidsvoorstellen met genoeg steun onder de leden door de bevoegde regering(en) wordt geïmplementeerd of ter stemming wordt voorgelegd aan het bevoegde parlement of de bevoegde parlementen. Hoewel een verregaand en samenhangend milieubeleid op federaal niveau dient te worden uitgetekend (onder meer omdat dat niveau spreekrecht heeft op het internationale politieke toneel), zorgt de Belgische bestuurlijke realiteit ervoor dat bevoegdheden verdeeld zijn over gemeenschappen, gewesten en het federale niveau. Elk burgervoorstel dient daarom een label mee te krijgen, dat aangeeft binnen welk(e) bestuurlijk(e) kader(s) het dient te worden behandeld (d.w.z. gestemd of geïmplementeerd). Op afgewezen voorstellen volgen telkens grondige publieke motivaties, te bekijken, te beluisteren of na te lezen door alle Vlamingen, Walen, Brusselaars en Duitstalige Belgen. De bevoegde parlementen controleren nadien of de overeenstemmende regeringen de maatregelen naar behoren uitvoeren. Indien een bestuursniveau (omwille van zijn specifieke coalitiesamenstelling) beslist om de voorstellen van de op het federale niveau gelote burgers niet ter stemming voor te leggen aan zijn parlement, zal het aan de huidige en toekomstige generaties zijn om over dat besluit een moreel oordeel te vellen.